Story Preview:
நான் எத்தனையோ
தடவை லண்டன் சென்றிருந்தாலும், இப்போது சென்றதுபோல் ஒரு குளிரைப் பார்த்ததில்லை.
ஹீத்ரோ
ஏர்போர்ட்டில் இறங்கி டாக்ஸியைப் பிடிக்கும் முன், நாடி நரம்பெல்லாம் சொல்ல முடியாத
குளிர், பனி ஊசியாய் இறங்கியது.
போன அன்று
முழுவதும் கம்பளியைப் போர்த்திப் படுத்துவிட்டு, ஒரு எக்ஸ்ட்ரா லார்ஜ் விஸ்கியை தொண்டைக்குள்
சரித்துக்கொண்ட பின்பே நிலைமை சீரானது. அதுவரைக்கும் புற்றுக்குள் நுழைந்த பாம்பு போல்
என் தடியும் அடங்கியே கிடந்தது.
அடுத்த
இரண்டு நாட்களும் ஆஃபீசில் செமத்தியான வேலையில் மூழ்கிவிட்டேன்.
கிளம்பும்
நாள் காலையில் நேச்சுரல் ஹிஸ்டரி மியூசியத்தில் நிற்கும்போது, என் மனைவி உஷா திருச்சியிலிருந்து
ஃபோன் செய்தாள்.
“என்ன கண்ணா,
லண்டன் குளிர்ல எங்கயும் வெளிய சாப்பிடப் போகலியா நீயி..? நம்ம ஊருச் சாப்பாடு கிடைச்சிச்சா..?
உனக்கு கை நனையாமச் சாப்பிடாட்டி சரிப்பட்டு வராதே..!!” என்றாள்.
“ஏன் வெறுப்பேத்துற
உஷ்..? நானே ப்ரெட்டும் பர்கருமாத் தின்னுட்டு குளிர்ல நடுங்கிட்டுக் கெடக்கேன்..!!
இதுல நீ வேற..?” என்றேன்.
“அப்படியே
லண்டன்ல இருக்கிற நம்ம ஊர் ஹோட்டலுக்கு போய் சாப்பிட வேண்டியதுதானே..?” என்றாள் உஷா.
“எனக்கு
அப்படி ஏதும் ஹோட்டல் இருக்கிறமாதிரி தெரியல உஷ். அட்ரஸ் தெரிஞ்சாலாவது போய் பாக்கலாம்.
நீ ஒன்னு செய்றியா, நெட்ல அந்த மாதிரி ஹோட்டல் ஏதாச்சும் பாத்துச் சொல்லேன்..!!” என்றேன்.
கொஞ்ச நேர
மௌனத்திற்கு பின், “எழுதிக்கோ.. ஈஸ்ட் ஹாம்ல ஒரு ஹோட்டல் இருக்கு..” என்று சொல்லி ஒரு
ஹோட்டலின் அட்ரஸைக் கொடுத்தாள்.
வாட்சைப்
பார்த்தேன். மணி 1.30. ஃப்ளைட்டுக்கு இன்னும் ஏழரை மணி நேரம் இருந்தது. மாலை 5 மணிக்கு
ஹோட்டலை வெக்கேட் செய்தால் போதும்.
ஈஸ்ட் ஹாம்
சென்று வர எப்படியும் இரண்டு மணிநேரமாகும் என்று கணக்கு வைத்துக்கொண்டு, அண்டர்க்ரவுண்ட்
ரயிலைப் பிடித்துக் கிளம்பினேன்.
கொஞ்ச நேரத்திலேயே
ரயில் பாதாளத்திலிருந்து தரைக்கு வந்து ஓட ஆரம்பிக்க, ஆங்காங்கே கொட்டிக்கிடக்கும்
பனியைப் பார்த்தாலே பயமாக இருந்தது.
“நம்ம நாட்டுச்
சாப்பாடச் சாப்பிட ரொம்பத்தான் ரிஸ்க் எடுக்குறமோ..?” என்று சட்டென்று கிலியாகவும்
இருந்தது.