Story Preview:
வம்சி ஒரு வாரமாக டியூஷனுக்கு
வரவில்லை. நான் தவித்து போனேன்.
நான் ஒரு பள்ளியில் கணித ஆசிரியராக
இருக்கிறேன். திருமண வயதை தாண்டியும், மணமாகாதவன். மணமுடித்து வைக்க சொந்த
பந்தங்களும் இல்லை. தனிக்கட்டை. யாருடனும் அதிகம் பேசமாட்டேன். பள்ளியில் எனக்கு
பேரே சிடுமூஞ்சிதான். தனிமையாய் உப்பு சப்பில்லாத வாழ்க்கை.
பள்ளியில் இருந்து வரும் வருமானம் போதாமல் மாலையில் டியூஷன் எடுக்கலாம் என்று முடிவெடுத்தேன். அக்கம் பக்கம் இருப்பவர்களிடம் சொல்லி அவர்கள் பிள்ளைகளை டியூசனுக்கு அனுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டேன்.
முதலில் நான்கு பேர் வந்தார்கள். ஒரே
மாதத்தில் மூன்று பேர் டியூஷன் வேண்டாம் என்று நின்று கொள்ள, வம்சி மட்டும் தொடர்ந்து
வந்துகொண்டு இருந்தாள்.
மாலை நேரத்தில் அவளுக்கு பாடம்
சொல்லிக் கொடுப்பது மனதுக்கு கொஞ்சம் இதமாக இருக்கும். பொழுது போவதும் தெரியாது.
ஆனால் இன்றோடு ஏழு நாட்கள்
ஆகிவிட்டது. அவளுக்கு என்னாயிற்று என்று தெரியாமல் குழம்பினேன். மற்ற மூன்று பேர்
மாதிரி இவளும் டியூஷன் வேண்டாம் என்று முடிவெடுத்து விட்டாளோ..?
மேலும் இரண்டு நாட்கள் ஓடின. வம்சி இனிமேல் வரமாட்டாள் என்று நான் முடிவு செய்து அவளை மறக்க ஆரம்பித்து இருந்தபோது, ஒரு நாள் மாலை என் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தாள்.
இந்த பத்து நாட்களில் அவளிடம் பெரிய
மாற்றம் தெரிந்தது. அது என்ன மாற்றம் என்று என்னால் சட்டென்று கண்டுபிடிக்க
முடியவில்லை.
“என்னாச்சு வம்சி..? ஏன் பத்து நாளா வரலை..?”
“அது.. அது வந்து..”