Story Preview:
தீபிகா
தேர்வு எழுதிக் கொண்டிருந்தாள். அன்று கணிதத் தேர்வு. அனைவருக்கும் வினாத்தாள் கொடுக்கப்பட்டது.
அவள் கணிதத்தில் கொஞ்சம் “வீக்”. இது வரை எழுதிய தேர்வுகளில் நாற்பது மார்க்கை தாண்டியதில்லை.
இன்று அவள் எழுதுகின்றது முக்கியமான தேர்வானதால், அவளுக்குள் தான் பாஸ் ஆவாளோ என்ற
பயம்.
ஆகவே அன்று
காலையில், தீப்பெட்டி அளவிலான ஒரு சின்ன துண்டு காகிதத்தில் சில கணித சூத்திரங்களை
எழுதி தன் காலுறைக்குள் மறைத்து வைத்திருந்தாள். தேர்வை கண்காணித்து கொண்டிருந்த ஆசிரியர்
பாண்டியன், தன்னுடைய மேஜையில் அமர்ந்ததும், மெதுவாக அந்த பிட்டுத் தாளை எடுத்து தன்
வினாத்தாளினடியே வைத்துக் கொண்டாள்.
அந்த அழகான பிகர், தன்னுடைய தலையை பரீட்சை தாளின் மேல் கவிழ்த்தி மும்முரமாய் எழுதிக்கொண்டிருக்க, தனக்கு பின்னால் வந்து நின்றுகொண்டிருந்த பாண்டியன் சாரை கவனிக்கவில்லை.
திடீரென
ஒரு கை வந்து அந்த துண்டுத்தாளை எடுக்க, அவளுடைய கண்கள் அச்சத்தால் அகல விரிந்தது.
“பரீட்சை
முடிந்தும், என்னை வந்து பார்” என்ற பாண்டியன் அந்த துண்டு சீட்டுடன் கடந்து சென்றார்.
சுற்றி
இருந்த மாணவர்கள் எவரும் இதை கவனிக்க கூட இல்லை. கண் இமைக்கும் நேரத்திற்குள் எல்லாம்
நடந்து முடிந்திருந்தது. பரீட்சை முடிந்து அனைவரும் வெளியே சென்றதும், தீபிகா பாண்டியன்
சாரின் அறையில் நின்று கொண்டிருந்தாள்.
“சாரி சார்.
தெரியாமல் செஞ்சுட்டேன்..!! இந்த ஒரு தடவை என்னை விட்டுவிடுங்கள் ப்ளீஸ்..”
“நீ என்ன
செஞ்ச..? புரியும்படி சொல்..!!” என்று அதட்டினார் பாண்டியன்.
“நான் பரிட்சையில்
பிட் அடித்து விட்டேன் சார்.. என்னை மன்னித்து விடுங்கள்”
“நீ என்
கணிதத் தேர்வில் பிட் அடித்தாய்.., இல்லையா தீபிகா?”
“ஆமா” என்றாள்
மெல்லிய குரலில்.
பாண்டியன்
உடனே தன் மேஜையில் உள்ள டிராயரை திறந்து ஒரு சின்ன வாக்மேனை எடுத்தார். அதில் உள்ள
கேசட்டை ரிவைன்டு செய்து பின் PLAY பட்டனை அழுத்தினார்.
தீபிகாவின்
தன் தவறை ஒப்புக்கொண்ட குரல் அந்த அறை எங்கும் ஒலித்தது. உடனே தீபிகாவுக்கு மேலும்
பயம் தொற்றிகொண்டது.
“ஏன்ன்..
அதை பதிவு செஞ்செங்க சார்..?” தீபிகா கேட்டாள்.
“ஆதாரம்..!!
நீ பிட் அடித்ததற்கு..” என்றார் மகிழ்ச்சியாக.
தீபிகாவுக்கு
அந்த பேச்சு சரியாக படவில்லை. அதை தொடர்ந்து அங்கு நடந்த உரையாடலை அவள் சற்றும் விரும்பவில்லை.
“உனக்கு
ரெண்டு சாய்ஸ் தருகிறேன், தீபிகா..!” மிரட்டினார் பாண்டியன்.
”நான் இந்த பிட்டுத் தாளையும், tape-ஐயும் எடுத்துகிட்டு நேரே தலைமை ஆசிரியர் அறைக்கு போகலாம். அங்க உன்னோட அப்பா அம்மாவை கூப்பிடுவோம். அவர்கள் வந்ததும் நீ பிட் அடித்த விஷயத்தை சொல்லி உனக்கு கணிதத்தில் முட்டை மார்க் கொடுக்க முடியும். பின் கிளாசிலேயே இன்னொரு வருஷம் படிக்க வேண்டி இருக்கும்..”
ஒரு நீண்ட
பெருமூச்சுடன் தொடர்ந்தார் பாண்டியன்,
“இல்லையென்றால்..,
உன் தவறுக்கு பரிகாரம் ஒன்று இருக்கிறது. நீ இன்று மாலை ஸ்கூல் விட்டதும் என்னுடைய
அறைக்கு வந்துவிடு. நான் உனக்கு தனிவகுப்புகள் (டியுசன்) எடுக்க போகிறேன். நான் சொல்லுகிறபடி
எல்லாம் நீ நடந்தால் உனக்கு இந்த பரிட்சையில் 80 மார்க் போட்டு பாஸ் ஆக்குவேன். முடிவு
உன் கையில் தான் இருக்கிறது..”
தீபிகாவால்
அந்த நேரத்தில் தெளிவாக சிந்திக்க முடியவில்லை. தான் ஏதோ பெரிய ஆபத்தில் சிக்கி கொண்டதாக
அவள் உள்ளுணர்வு கூறியது. அவளுக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. வார்த்தைகள் தொண்டை
வரைக்கும் வந்து அங்கேயே சிக்கி கொண்டது.
“எனக்கு
கொஞ்சம் அவகாசம் கொடுங்கள், யோசித்து சொல்கிறேன்..” என்று கூற நினைத்தவள் வெறுமனே தலையை
மட்டும் ஆட்டினாள்.
பாண்டியன்
புன்னகைத்தார். மணி துளிகள் வேகவேகமாக கடந்து கொண்டிருந்தது. தீபிகாவின் எண்ணமெல்லாம்
தான் எப்படி இந்த சிக்கலான நிலைமையில் மாட்டிக்கொண்டோம் என்று. நான் இனிமேல் தினமும்
கடினமாக படித்து அடுத்த தேர்வில் நல்ல மதிப்பெண்கள் பெற்றால் பாண்டியன் என்னை விட்டு
விடுவாரோ என்று நினைத்தாள்.
ஆனால் பாண்டியன்
தன்னை எதற்கு சந்திக்க விரும்புகிறார் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை. இதை யோசிக்கையில்
லேசாக தலை வலித்தது. ஒருவேளை மற்ற ஆண்களை போல வேறு எதுவும் எதிர்பார்கிறாரோ என்ற எண்ணம்
தோன்றியது.