Story Preview:
நான் கண்ணன். வயது 26. அரசுத் தேர்வு
எழுதி, வெற்றி பெற்று, ஒரு அரசு பள்ளியில்
ஆசிரியராக வேலைக்கு சேர்ந்தேன். பக்கத்தில் ஒரு ஆரம்ப சுகாதார நிலையத்தின் உப
மையம் இருந்தது. அது பக்கத்தில் வாழும் கிராம ஜனங்களுக்கு முதலுதவி மையமாக
இருந்தது.
அங்கு டாக்டர் வர மாட்டார். அங்கே புவனா
என்ற பெண் சுகாதார உதவியாளர் வேலை செய்தாள். அவளுக்கு வயது 24. ஏழை ஜனங்களுக்கு
வேண்டிய முதலுதவி செய்வாள். காயங்களுக்குக் கட்டுப் போடுவாள். சாதாரண மாத்திரைகள்
கொடுப்பாள்.
அதனால் அங்கு அவளுக்கு நல்ல பெயர். கனிவாக
இருப்பாள். பேசுவாள். அங்கே அவளுக்கு “டாக்டரம்மா” என்றே பெயர்.
அவள் மாநிறமாக இருப்பாள். சாந்தமான
முகம். கட்டாக இருப்பாள். வரிசைப்பல். அழகாக சிரிப்பாள். முலைகள் விம்மிப்
புடைத்திருக்கும். முலைகளை மூடும் மாராப்பு சேலை காற்றில் விலகும் போது அந்த
முலைகளும், வேர்வையில் நனைந்திருக்கும் ரவிக்கையும், அதன் வழியாகத் தெரியும்
காம்புகளும் என்னைப் பாடாகப் படுத்தும்.
பள்ளியும், சுகாதார நிலையமும் அடுத்தடுத்து
இருந்ததால் நாங்கள் அடிக்கடி சந்தித்தாலும், பேசிக் கொண்டதில்லை. ஒரு
புன்சிரிப்புடன் தாண்டி சென்று விடுவோம்.
அவள் சுகாதார மையத்திலேயே தங்கிக்
கொண்டாள். நான் பள்ளி அருகே ஒரு சிறு வீட்டில் தங்கி கொண்டிருந்தேன்.
ஒரு நாள் மாலை எனக்குத் தலைவலியாக இருந்தது. பள்ளி முடிந்து விட்டதால் வீட்டில் படுக்கலாம் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தபோது, புவனா “ஐயா” என்று என்னை அழைத்தாள். அவள் குரல் மிக இனிமையாக இருந்தது.
“என்ன டாக்டரம்மா..?” என்றேன்.
“போங்க, உங்களுக்கும் நான்
டாக்டரம்மாவா..? புவனான்னு பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடுங்க..!!” என்று வெட்கத்துடன்
சொன்னாள்.
அவள், கையில் ஒரு விண்ணப்பப் படிவம்
வைத்திருந்தாள்.
“இதைப் பூர்த்தி செய்து அனுப்ப
வேண்டும். கொஞ்சம் உதவி பண்ணுங்க..!!” என்றாள்.
என் முகம் வாடி இருந்ததைப் பார்த்துப் பதறிப் போனாள்.
என் முகம் வாடி இருந்ததைப் பார்த்துப் பதறிப் போனாள்.